بسم الله الرحمن الرحيم

و انا فى امتحان الكيمياء كانت اللجنه ساييه و المراقبين مش شادين اللجنه كويس
فالمهم اللجنه كانت دوشه و مكنتش عارف اركز و دمى كان عمال يغلى فرحت قلت بصوت عالى و فى عصبيه "ما تسيب كل واحد يحل بمجهوده حتى لو يحل غلط مش عارف اركز و اللجنه كلها عمالع تغش"
طبعا كل الطلاب كانت بتشتمنى فى سرها و كرهانى
و انا لما عملت كده كان فى أسئله متشكك فى اجابتها و مش عارفها و كان بأمكانى اغش بس انا مش متعود على كده نهائى لانى متيقن ان هيجى اليوم و انا واقف قدام ربنا و بتحاسب
بس انا لما زعقت للمراقبين كان بجد محروق دمى لان كان فى ناس بتغش الامتحان بالكامل فصعبت عليا نفسى انى ازاكر طول السنه و حارم نفسى من اللعب و الخروج مع اصدقائى
و ان ناس و مش بتذاكر و بتعمل كل حاجه غلط (من شرب سجاير و خلافه)

انا كان بأمكانى اجيب الــ50 درجه بس انا راضى بقضاء ربنا لانى فعلا اجتهد فى الماده دى
بس المشكله انى سعات بأنب نفسى ان عملت كده فى لجنتى و بحس انى ممش اجتماعى بسبب الموضوع ده
و سعات بقول مش ينفع اصلا ازعل ربنا علشان بنى ادم علشان ربنا ميغضبشى عليا

بس انا الان مشتت الناس دى كل لما تشوف واحد واقف معايا هتقوله انى رخم و انسان مش صاحب جدع



انا مشتت فى الامر بس انا حاسس اللى عاملته هو الصح


ارجو الرد