تانى يوم ف الدراسه فأولى ثانوى
كان المفروض ان احنا عندنا انجليزى(وكنا هناخد عادى م الكتاب)والمفروض يبقى معانا الكتابين
فاختى ربنا يباركلها يارب
قالتلى ده المستر قال ان احنا هناخد قصه
قولتلها لا يبانتى مقالش ع بكرة
قالتى لا ع بكرة
المهم اقعتعت
وكلمت بنت عمى اللى معانا ف نفس الفصل وقولتها اوعى تنسى القصه علشان بكرة عندنا قصه
هى بتٌقولى
انتى متأكده يابنتى
انا:يمنى بتقول كده و بتقول ان هى متأكده
روحنا المدرسه تانى يوم
فبقول لصحابى جبتوا القصه
قالوا لا
معندناش قصه الناهرده
أنا:
يا جماعه عندنا وبتاع
المهم اقتنعوا برده
وقعنا نلف ع اصاحبنا اللى ف الفصول التانيه لو معاهم القصه ياخدوها منهم الحصه دى
جينا بقى ف حصه الانجليزى
ومطلعش علينا قصه
زى ما يمنى (الله يسامحها بقى ) قالت
المستر بقى قال اللى مش معاه الكتب يخرج برا (عند السبورة)(مش م اول السنه ياعنى)
طبعا بكل فخر
احنا ال3 قومنا خرجنا
واصلا فطسانين ع نفسنا م الضحك م الموقف (كلنا كدبنا نفسنا وصدقناها)
بيقولنا بقى
مجبتوش الكتب ليه؟
فجيت أشرحله القصه
قام قالى بالانجليزى
انجليزى ايه بس ربنا يهديك
فمكنش حد منهم هيتكلم
اتكلمت انا بقى
وكان منظرى تحفه
قولت اشعار بالانجليزى
و ياسلام بقى ع المباشر والغير مباشر وقالت وقولنا
قام قالنا خلاص خوشوا ومتتكررش تانى
ودى أخرة اللى يمشى ورا كلام أخته
