فى ليلة من ليالى الشتاء
حين كانت دموعى الحزينة
تسيل على وسادتى البيضاء
كلما تذكرت ...تذكرت القاء
ااااااااه منه لقاء
حين قال لى حبيبى فلنفترق
حتى ياذن الله فى البقاء
حتى ياذن الله ان نجتمع تحت طاعته
وهو راضى فى السماء
وعلى خديه تنزل دموع التوبة
من ذنوب حبنا
ومن ذنوب غفلتنا
ومن ذنوب ماكنا فيه نحيا
اننا نحب ولا سبيل لنا
ولا طريق لنا
وايضا من وجع فرقنا
وتمزق روحنا واشتيقانا
فقد عادتنا الدنيا وما فيها
كان كل ما فى الكون عاند حبنا
وكل شئ يبرر لنا ان نختفى بما فى قلوبنا
وان نعاندهم اكثر بحبنا ولذة قربنا
ولكن فى ذاك الوقت انار فى قلبه
حب اكبر من حبى
ولذة اعظم من لذةقربى
وهو حب الله ولذة الايمان
الذى منعته بان يكمل مسيرة حبنا فى الظلام
كان يودعنى وكلماته فى ذات الوقت
تقطعنى
تمزقنى
تحيرنى
ففى اى امر تخيرنى
بين ارضائك لربك وما بين بعادك عنى
فاذهب فا والله ما ندمت على حبى
لانسان كل يوم من الايمان يقربنى
اذهب وموعدنا الجنة
ان لم ياذن الله بلقاؤنا فى هذه الدنيا
فعلى عهدك باقيه ما حييت
فانت يا حببيى
من صفات التقوى والرحمة قد جمعت
اشرقت لشمس
مريم السباعى